Ebeveynlerimiz hep çocuklarıyla gurur duymak ister.
Yakın bir zamana kadar bunun kötü bir şey olduğunu düşünmezdim, fakat bir hocam geçtiğimiz günlerde benim bu düşüncemi tamamen değiştirdi. Bu zamana kadar derdim ki, bir anne baba çocuğunu karşılıksız sever, aslında o iş öyle değilmiş. Statü dediğimiz kavram sadece çocukların umursamadığı bir kavrammış. Hiçbir çocuğun sevgisi baba-sının ya da annesinin mesleğine göre artıp azalmaz. Ancak bir anne veya baba çocuğun başardığı her şeyle guru duyar. Bu gurur duyma meselesi de özellikle ergenlik döneminde çocuklarımızda kapanması zor yaralar açar. Gurur duymak bilinçaltında bir koşuldur aslında ve bu koşul eğer bir çocukta yanlış zamanda farkındalık yaratırsa, çocuk bir maki-neye dönüşür. Ömrü boyunca yaptığı iyi ya da kötü şeyleri kendini kanıtlamak daha doğrusu dikkat çekmek için yapar. Kulağa basit gelen bu patolojik vaka tam olarak bir kişilik bozukluğudur. Şimdi diyeceksiniz altı üstü gurur canım ne olabilir ki! Çok şey olabilir sayın veliler. Halihazırda çok zor bir dönemde erişkinliklerine ulaşırlarken biz bari onlara engel olmayalım.