Çocuklarımıza karşı kontrolümüzü kaybettiğimiz, içimizi acıtan ah keşke yapmasaydım dediğimiz, zamanlar oluyor. İnsanız hata yapabiliriz, eksik yapabiliriz, kendimizi kontrol edemeyebiliriz. Diyelim ki, bağırdık, sabrımızı kaybettik, hatalar yaptık, kırıcı cümleler kullandık. Kötü anneyim, kötü babayım, kötü abiyim diyerek kendimizi etiketlemeye değil de sonrasında takındığımız tutuma odaklanmalıyız. Yani yaptığımız hatayı onarmaya yönelik sorumluluk almalıyız.
NELER YAPABİLİRİZ? Öncelikle, özür dilersem otoritemi kaybederim mitinden kurtulun. Özür dilemek sadece bir görgü kuralı değil ilişkilerin sağlıklı devamlılığı için gerekli bir ritüeldir. Yüzde yüz sorumluluk alın. Kendinizi haklı çıkarmaya, çocuğunuzu suçlamaya, kendinizi mağdur göstermeye çalışmayın. “Bağırmama sen sebep oldun. Beni çıldırttın! Seni sevdiğim için dövdüm.” gibi cümlelerden kaçının.
Davranışsal olarak ise, sesinizin tonunuzu ayarlayın. İnce olmayan tok bir sesle çocuğunuzla aynı seviye inin. Sanki bir fotoğrafı anlatıyor gibi, içinde duygu olmadan ne olduğunu anlatın. “Kolunu sıkıca tuttum ve sana bağırdım.” Çocuğunuzda bıraktığı etkiyi açıklayın. Onun nasıl hissettiğini kelimelere dökün. “Canını acıdı ve korktun, beğenmedin.” Sorumluluğu alın. “Seni bu şekilde sıkmam doğru değildi ne ben ne de bir başkası sana zarar veremez, üzgünüm.” Sonrasında farklı yapacağınız şeyi konuşun. “Bir dahaki sefere sütü döktüğünde bir nefes alıp sütü temizlemene yardım edeceğim.” Bağlantı kurun. Sarılma, sevgi dolu sözcükler, seni seviyorum demek gibi.
“ÖZÜR DİLERİM DİYEREK SARILIN”
Yani özetle, yanına gidin, eğilin görüş hizasına gelin, biraz önce çok öfkeliydim kendimi kontrol edemedim ve sesimi sana yükselttim. Bunu yaptığım için kendimi kötü hissediyorum, özür dilerim diyerek sarılın. Bu yaklaşım çocuğun biraz önce yaşadığının etkisini azaltır. Tabi sürekli bağır sonra onar böyle bir şey kesinlikle yok. Bu daha da zarar verici bir tutumdur. İnsanız kendimizi nadir de olsa kaybettiğimiz zamanlar olabilir, böyle zamanlarda ah vah tüh çocuğumun ruh sağlığını bozdum demek yerine bir yetişkin gibi bu davranışları sergilememiz ve önümüze bakmamız gereklidir. Onarmak ilişkileri iyileştirmeye yardımcı olur. Ama en önemlisi çocuğunuza hataların öğrenme fırsatları olduğunu göstermiş olursunuz. Evet, kontrol kayıplarınız karşısında; hatanızı kabul edin, kendinizle barışın, çocuğunuzun başına gelenleri kelimelere dökün. Ancak bu şekilde sağlam yetişkinler olarak büyüyebilir, hissettiklerini düzenleyebilir ve kendileri için sakinliği bulabilirler.