Hepimizin birkaç kişiden oluşan arkadaş grubu vardır ve bir araya gelindiğinde beyler mangal yakalım mı diye birisi ortaya bir laf atar. Hemen ardından diğer bir kişi bu hafta sonu yapalım bence der. Herkes kafasıyla onay verirken, yükseklerden gelen ilahi bir ses bu hafta olmaz benim işim var. Koskoca mutlu bir anı bölmeye ne hakkın var? Neyse bu gibi konularda arkadaş ortamında her zaman tamam erteleyelim fikri öne çıkar. Ben böyle yapmıyorum gelmeyecek olan işi olan varsa tamam sen gelme biz geri kalanla yaparız diyorum :)
İlk başta şaka zannediyorlar ama ciddi olduğumu söyleyince ya olur mu işte şöyle böyle valla isteyen gelir diyerek mevzuyu kapatıyorum. Mutlu anımdan ödün vermeyi pek sevmiyorum. Keyifli bir an olacağından eminsem hayatta taviz vermem. Egoist yada bencillik değil sadece kendi mutluluk alanıma müdahil olunmasını sevmiyorum.
Doğamız gereği sosyal birer varlığız. Yaşantılarımız bazen müsaade etmiyor diye kendi dünyamıza çekilerek yalnızlaşmayı tercih ediyoruz. Hâlbuki en ufak şeylerle bile mutlu olabiliriz. Çocukluk döneminden hatırlıyorum basit oyunlarla günü doldurup eğlenceli şekilde vaktimizi dolu dolu geçiriyorduk. Maliyet yok masraf yok birlik beraberlik ve samimiyet var. Tabii şimdi daha yoğun ve fazla meşguliyetler var. Her konuda bilirkişi olduğumuz bu ahir zamanda eğlenme ve mutlu olmaya niyeyse vaktimiz yok.
Şikayet ediyoruz Acı hatıralarımızı silip, yerine mutlu hatıraları koyabilseydik nasıl insanlar olurduk? Bir video izlemiştim tam aklımda değil ama bizim ülkede X odası başkanının seçim tarihi adı soyadı ve özgeçmişini dair bilmek zorundaymışız gibi yaşıyoruz hayatı diye bir şey di. Kesinlikle katıldığım bir konu her şeyi bilmemizin imkanı yok bilmemize gerek yok bazı konular yalnızca toplumun bazı kesimini ilgilendiriyor. Fazla kendimizi zorlamanın anlamı yok.