Küçük yaşlardan itibaren aynı şehirde büyümüş, aynı okullarda okumuş dört arkadaş varmış. Birlikte vakit geçirmekten mutlu olmalarına rağmen her biri kendi içinde farklılıklar yaşarmış. Arkadaşlardan birincisi her sözde devamlı "evet ama" diye söze başlar, her şeyin en iyisini kendisinin bildiğini zannedermiş. Sonuca gelindiğinde sürekli “evet ama” demekten yanlış cevaplar verirmiş. Suçu da başkalarına atan bir zihne sahipmiş. Arkadaşlardan ikincisi “yapacağım” dermiş. Sürekli yapacağım dediği için istediği her neyse ona bir türlü ulaşamazmış.  Kendisinin ne kadar şanssız olduğunu düşünürmüş. Hayatı yaşayacağım derken bile yaşayamadan geçermiş. Arkadaşlardan üçüncüsü ise en doğrusunu bildiğini zanneder ancak sonunda da söylediğinden, yaptığından mutlu olmaz devamlı “keşke” dermiş. Keşke demekten de hiçbir zaman mutlu biçimde hayatını sürdüremez olmuş. Dördüncü arkadaş ise hayatın getirdiği her ne varsa kabul eder “iyi ki yaptım” dermiş. Her  yaratılanı olduğu haliyle kabul eder, hayatı olumlu yönünden görürmüş. “Evet ama” diyen arkadaşın hayatı güzellikleri, yaşanması gerekenleri  kaçırarak, şikayet halinde yaşamını sürdürmekle geçirmiş. “Keşke” diyen arkadaş her yaratılanda mutluluğu görür ancak  onun yetmediğini zannederek mutsuz olarak yaşamını sürdürmüş. “Yapacağım” diyen arkadaş hayatını koşturarak, heyecan içinde kovaladığından  hiçbir isteğini tamamlayamadan hep kovalayan olmuş, tamamlayamamış. “İyi ki yaptım” diyen arkadaş ise beynini eğitmiş, farkındalığını oluşturmuş olduğundan yaşantısını huzurlu, mutlu, neşeli, sevgi dolu olarak yaşamış. Neticede her biri dünyadaki görevini tamamlayıp yaşamlarını tamamlamışlar. Bütün canlılar için  son aynı olduğuna göre  “iyi ki yaptım”  diyeceğimiz bir yıl  hatta bir ömür  yaşamaya ne dersiniz? Bir gün musalla taşında en önde olduğumuzda, İmam bizim hakkımızda “Nasıl bilirsiniz?” diye sorduğunda, “iyi biliriz” denilecek neleri geride bıraktık. Yoksa hakkımızda konuşulanları duyunca “keşke yapsaydım” diyenlerden mi olacağız. İleride “yapacağım” diyerek, ihmal ettiğimiz ibadetlerimizi “keşke yapsaydım” mı diyeceğiz. Allah’ın yasakladığı haramları “keşke yapmasaydım” mı diyeceğiz. Günde beş vakit ezan okunurken şükretmemiz lazım iken, başkası için okunan sala’yı dinlerken, “Çok şükür tevbe etmeye zaman var” deyip, tevbe edersek, sonra “iyi ki yaptım” diyenlerden mi olmak isteriz acaba? O zaman şu Cuma vaktinde Hazreti Ömer (R.A.)’ın şu güzel sözüne kulak verelim. Kulağımıza küpe olsun bu söz.  “Şimdi elinden gelirken iyilik yap. Yoksa yarın “kefeni” yırtıp da elini çıkartamazsın.” Bakalım hayatımıza, neler bırakacağız geride… Yapacağım, evet ama, keşke kelimeleri mi? Yoksa “İyi ki yaptım” sözleri mi?  Ben başladım ve “iyi ki yaptım” bu yazıyı sizinle paylaştım.  Hayırlı ve bereketli cumalar…