Merhaba SES Gazetesi okurları. Geçen gece garip bir rüya gördüm. Zaman dilimlerin içinde gel-gitler yaşıyordum. Birden irkildim kalktım şöyle bir silkilendim ve düşünmeye başladım. Bu durum gerçek olsaydı hangi zamana gitmek isterdim.
Keşke demekten her ne kadar nefret ediyor olsam da ama keşke arkadaşlar özlediğimiz anıları ziyaret etme şansımız olsaydı değil mi? Aslında telefonlarımızdaki Galeri menüsü bunun için var. Bazen bir dalıyorsunuz fotoğraflara kendinizi kaybeder oluyorsunuz. Sonra içinizi birden hüzün kaplar içlenirsiniz. Eski arkadaşlıklar, eski ortamlar öyle çok özleniyor ki kelimeler yetersiz kalıyor. Yıllar geçtikçe herkes bir yerlere dağılıyor. 10 yıl sonra bakmışsınız hiç o anları yaşamamış gibi. Ama o güzel anılar fotoğraflarda kalıyor.
Yaşadığımız felaketten sonra eminim ki birçok insan 6 Şubat öncesine gitmek ister. Bu yüzden de insan her anının değerini bilmeli çünkü hiçbir güzel anı geriye dönmüyor veya gidilmiyor. Eski mutlu günlerimizi ziyaret etsek ve o zamanki özlenen dostluklara ‘İyi ki varsınız lan’ diyebilmeye o kadar çok ihtiyacımız var ki… Kimi insan ise geçmişe gitmek istemeyebilir. Özlediği bir an bile yoktur. Geçmişi daima geride bırakıp her zaman önüne bakmak isteyen arkadaşlar; ‘Size de selam olsun’. Hayatınızda başarılar.
Herkesin ortak ‘Keşke’si Özlediği anıları ziyaret etme şansı olmasıdır. Gelelim bana benim bir şansım olsaydı 6 Şubat 2013 tarihine gidip Babamın son nefesini verirken ona sımsıkı sarılıp onu ne kadar çok sevdiğimi söylemek olurdu. Ona sonsuz sevgimi hissettirirdim. Bu şansı başka bir şey için kullanmazdım. Sevgili babacığım oğlun büyüdü ve o da bir baba artık. Seninle yapmak isteyip yapamadığım her şeyi oğlumla yapmaya çalışacağım. Rahat uyu…
Sevgiyle kalın…
Saygılarımla!