Diğer bir husus ise çocuk oyunu kavramı çıktı artık lugatımızdan, bunun yerine büyük firmaların ticari amaçlarla ürettiği oyuncaklar ya da teknolojik oyunlarla oynamayı oyun zannediyorlar. İletişimsizlik hat safhada, arkadaşlık ilişkileri sıfır, güneşten faydalanamadıkları için belki şaka gibi gelecek ama D vitamini eksikliği bile son dönem çocuklarda görülen en büyük rahatsızlıklardan. Bununla beraber asosyallik bulguları yeni nesil çocuklarda hat safhaya ulaşmış durumda, belki de kendi akranlarını sadece okulda görüyorlar. Pandemi sürecinde ise okula da gidemeyen çocuklar tamamen evde bir odaya ya da bir kanepeye çekilmiş ellerinde tabletleri 5-6 saat kalkmadan zaman geçirdiler.
Olayın başka bir yönü de var; bozulan dünya düzeni… Eskiden 8 9 yaşındayken bizler dışarıda rahatça oynayabilir, mahallemizin büyükleri bize göz kulak olur hatta ikramlarda bulunurlardı. Şimdi ebeveynler bırakın mahalleye salmayı kendi evlerinin bahçelerinde bile çocuklarını yalnız bırakamıyorlar. Peki neden böyle olduk? Hemen hemen her gün hepimiz gazete ya da haber okuyoruz. Sürekli karşımıza çıkan çocuk kaçırma, taciz haberleri geliyor maalesef ki. ECPAT 2015 yılı Türkiye Raporuna göre; çocuklar, Türkiye’de cinsel şiddete en fazla maruz kalan grubu oluşturuyor. Türkiye’deki cinsel suçların yüzde 46’sı çocuklara karşı işleniyor. Günümüzde, can ciğer samimi olduğumuz komşumuzun, dostumuzun çocuğunun başını bile okşamaktan çekinir hale geldik. Biz ne ara böyle olduk bunu anlamış değilim…
