Anne baba olmak içimize işlenmiş bir kod misali neredeyse herkesin olmayı istediği bir şey. Bir evladın bize “anne” ve “baba” demesini hayal etmeyen var mıdır ki? Tabi ki birçoğumuz için ebeveyn olmak bir ayrıcalık ve “iyiki” dediğimiz bir durum. Ancak her değerli şeyde olduğu gibi ebeveyn olabilmenin yolu sadece çoğalmaktan geçmez. Gerçekten ebeveyn olabilmek demek isteyerek ve hazır olarak çocuk sahibi olmak, ebeveyn olmaya ve çocuk gelişimine ilişkin araştırmak, okumak, çocukla iyi ilişki kurup onun gereksinimlerini anlamaya çalışmak gibi ayrıcalıklı hissetmekten daha fazla emek isteyen bir yolu seçmek demektir. İyi bir çocuk yetiştirmek şanstan öte anne babanın her basamakta dokunuşunu gerektiren bir şeydir.
DENGEYİ SAĞLAMALIYIZ
Hemen her gün çocuk psikiyatri kliniklerine doktordan mucize bekleyen ancak çocuğuna yol gösterme, sınır koyma, model olma ve bakım verme gibi birçok beceride hemen hiçbir bilgi sahibi olmayan anne babalar gelmekte. Evimize bir koltuk bir akıllı süpürge alırken tüm bilgileri didik ederken çocuk için bilgi kaynaklarına olan zafiyetimize hayret etmemek mümkün değil. Geçmişte anne babalar sevgilerini abartılı bir şekilde saklarken, sınırları çok katıydı, şimdiki ebeveynler ise genelde sevgiye boğarken sınırlar konusunda gevşek oluyorlar, dengeyi kurduğumuzda sanırım çocuk gelişimi konusunda büyük bir atılım yapmış olacağız.
ANNE VE BABA MODELDİR
Anne baba olmak zordur, emek ister, mucize beklerken çocuklar elimizden kayıp gider. Mucize, sizin göstereceğiniz çabadır. Tutarlı, net sevgimizi duygumuzu gösterirken gerekli durumlarda sınırlar koyarak onları hayata hazırlamamız gerekir. Çocuk merkezli düşünmek yerine anne babanın model olduğu ve her zaman hayatlarında olamayacağımız gerçeğini göz önünde bulundurarak hayata hazırlamamız gerekir çocuklarımızı. Bağımsızlıklarına giden yolda bize ihtiyaçları olduğunu unutmamalıyız. Emek ve çabanın karşılığında geriye dönüp baktığınızda hayatla baş edebilen bağımsız bir çocuğunuz olduğunu gördüğünüzde yaşamınıza anlam katan bir gurur sizinle olsun.