Umutlarını toprağa gömen anneler. Geçtiğimiz ay 39, 2019 yılı toplam 490 kadın katledildi. Canice bir sokak ortasında yada tenha bir kuytuda. Yüreği cesur bedenen zayıf, celladına teslim etti. Canını verdi oracıkta son nefesini. Acımadı ama acıttı, yüreği cesur bedeni zayıf olanı, bir annenin göz bebeğini aldı elinden.
“Seviyordum”, ”Kıskandım”, ”Boşanmak istemiyordum”, “Eski sevgilimdi”, “Terk etti beni” sözcükleri ile haklılık payının olduğunu sandı.
Oysa sevse idi saçının tek bir telini dahi incitemezdi, hastalanmış ruhunu virüs kapmış yüreğini canileşmiş ellerini görse idi kendi parçalardı o elleri. Bir kişiye kıymadı,bir ailenin umuduna kıydı. Bir annenin ciğerini dağladı bir babanın boğazında ukdeler bıraktı. Bir abinin ablanın yada kardeşin en koşulsuz sevdiğini aldı. Bugün kavga edip yarın sarılacağı koşup kucaklayacağı küçücük bir ailenin yarınını aldı.
Kaldı o evde ondan geriye sadece ailesinin tanıdığı sesi. Duyacak hep o sesi anneler, evladı ile akran olanlarda yarım kalan hayallerini hatırlayacak. “Aynı yaşta idi, yaşasa idi benim kızımda şimdi böyle olurdu” yada benzer huylara denk gelecekler, ”O da severdi yada sevmezdi”, "Erken uyur erken kalkardı”. Hep geçmişli yada bir daha değişmesi mümkün olmayan tümcelerle anacaklar yavrularını. Bir avuç toprağa ''Evladım'' dedirtti canileşmiş eller.
Ağlasa gözyaşı yetmeyecek konuşsa cümleler yetersiz kalacak. Bir annenin gelecekteki tüm bayramını aile buluşmalarını gülmesi en kaçınılmaz hallerini katletti. Sadece bir beden girmedi toprağa aynı saniyelerde tüm bir aileyi katletti yarım bıraktı nefeslerini.
İnsan, insana bu dünyada cehennemi yaşattı...